Overmorgen avond is het zover. Dan vertrek ik naar Parijs om volgende morgen (vrijdag) richting de Sahara en het lekker zonnetje (al zal ik mij dit na twee dagen wel beklagen) te vliegen. Zondag is het dan de eerste echte etape. Stilletjes aan komt dan ook wat (gezonde) stress naar boven, al laat ik dat uiteraard niet blijken (altijd mijn cool bewaren, kwestie van de tegenstand nu al mentaal onder druk te zetten).

Op zich denk ik dat ik genoeg getrained heb (al zal dat pas ginder blijken). Ik ben in Juli beginnen op te bouwen door rustig twee keer in de week een kort loopje te doen (de ondertussen veroeste spieren terug op gang trekken). Mijn plan was (al kwam hier wel wat natte-vinger-werk bij te pas) om tegen eind maart (nu dus) 2000 km te hebben gelopen. Dit is gelukt aangezien ik vorige week heb afgeklopt op 2650km. Twee weken geleden heb ik mijn zwaarste week achter de rug: 196km op zes dagen met rugzak. Dus de afstand zit al in de benen. De warmte heb ik proberen te simuleren door altijd goed ingepakt te lopen (zie foto): ik had twee warme t-shirts aan, daarover een termisch bloesje met lange mouwen, vervolgens twee loop-shirts met lange mouwen, dan een snowboard-north-face frakske (met bijhorende kap) en vervolgens nog een gewoon loop-jasje. Ik heb eveneens twee broeken aan en onder mijn kap nog een muts. Het gevolg was enerzijds dat ik veel heb afgezweet de laatste maanden en anderzijds dat ik heel veel bekijks heb gehad als ik zo door het stad liep (toegegeven ik zou zelf ook wel eens even staren mocht er zo iemand voorbij komen).

Begin deze maand ben ik eveneens op mijn eten beginnen te letten. Menig kippekes en pasta borden zijn de laatste weken door mijn kiezen gemalen geweest. Kilo's havermout, bananen, noten, zalmkes... en vooral geen mayonaise, fritten, pita... Doordat ik nu de laatste dagen niets meer aan het doen ben (op sportief gebied dan toch) en toch evenveel blijf eten, hoop ik toch een klein vooraadje te stokeren (als ik moet gokken zal dit zo ergens rond de billen verzameld worden), waarop ik kan teren tijdens de marathon des sables.

Dit alles in combinatie met de mentale ondersteuning van mijn schatteke (die waarschijnlijk wel wat heeft afgezien, waarvoor mijn excuses), zorgt er voor dat ik mij wel klaar voel. Als het nu niet lukt, zal het nooit lukken. Het doel blijft nog steeds het in begin vooropgesteld doel: de finish halen. Al hoop ik stiekem in de voorste helft van het deelnemers veld te eindigen.

Voor de geïntereseerden: je kunt mij volgend via de website (http://www.darbaroud.com/). Hierop zullen de tussentijden verschijnen. Je kunt eveneens een mailtje sturen ter ondersteuning (en om ervoor te zorgen dat ik 's avonds wc papier heb). Vanaf 2 of 3 april zal er op diezelfde website een link verschijnen "écrire aux concurrents/write to competitors" (nu dus nog niet, pas vanaf de wedstrijd start). Enkel via deze link kun je een mail laten versturen (die ze afdrukken en rond brengen). Je moet wel mijn start nummer mee geven: 141.

Tot slot zou er op TV5, dus niet vijfTV waarop Greys Anatomie te zien is, maar wel degelijk de franse zender, elke dag een kort verslag te zien zijn om 8.55pm. Op eurosport2 zal dit om 7.30pm zijn.

Fiuuuuw ik ben goedgekeurd. Het is namelijk zo dat voordat je mag starten op de marathon des sables, je een ECG moet laten nemen en een medisch document moet laten ondertekenen door de dokter waarin hij verklaard dat je over goed werkende onderdelen beschikt die het toelaten om op zijn minst de eerste 10 zandheuveltjes over te geraken. Dit leek mij een redelijke routine kwestie aangezien ik toch al wel wat had gesport en toch nooit iets aan mijn hart heb gevoeld. Het bleek toch iets spannender te zijn dan even een documentje door de dokter van wacht te laten invullen.

Anderhalve week geleden, ik dus naar het UZA voor een sportmedisch onderzoek. Wat standaard zaken zoals bloeddruk meten, long inhoud, wat horen met een stettoscoop en mijn gewicht en lengte opnemen (ik meet dus 174.2 cm, dat is dus een halve cm groter dan twee jaar geleden, wat toch aangeeft dat ik mijn grote droom om ooit basketballer te worden nog niet volledig moet opbergen, het kan nog altijd...). Dan volgde het nemen van een ECG en ten slotte de analyse van die ECG door de dokter. En hier liep het mis (al heb ik in de eerste zin wel al verklapt dat alles goed komt, voor diegene die dit allemaal wat te spannend vinden). De dokter wist mij te vertellen dat ik een geruis had op mijn hart en wel eens Left ventricular hypertrophy zou kunnen hebben. Het kon ook wel gewoon liggen aan het feit dat ik nogal veel sport (in 95% van de gevallen blijkt dit zelf zo te zijn), maar aangezien het om de marathon des sable ging (en de dokter moet verklaren dat ik fit genoeg ben om te starten), wou de dokter het papiertje niet zomaar ondertekenen. Ik moest dus nog een echo cardio laten doen (dat is hetzelfde als ze doen om naar de baby te zien als hij nog bij de moeder in de buik zit, maar dan voor het hart). Ik moest wel nog een week wachten voordat ik de echo kon laten nemen. En op die week wordt die 95% van de gevallen waar het niks is, al snel 20% van de gevallen en voordat je het weet ben je gestresseerd omdat de kans reëel is dat je niet wordt goedgekeurd en bijgevolg niet mag vertrekken.

Eergisteren heb ik dan de echo gedaan en daaruit bleek dat alles in orde was. Het kwam erop neer dat mijn hart heel groot was geworden door al dat sporten en dat in combinatie met een niet al te bombastisch en breed postuur (maw ik werd nog eens gedissed door de dokter die me erop wees dat ik een tenger manneke was).

Nieuwe uitdaging

Ik dacht toch nog maar eens een berichtje te posten op mijn blog. Voor de trouwe volgers die hardnekkig elke week sinds mijn laatste post, en dit moet ergens augustus 2008 zijn, toch de blog hebben gechecked in de hoop een nieuwtje over mij te lezen, alvast proficiat voor de volharding.

De reden van deze nieuwe post (en diegene die hier hopelijk kortling op zullen volgen) is dat ik een vervolg ga breien aan mijn lijst van sportieve uitdagingen. Na de triathlon van Almere dacht ik dat ik het wel gehad had met sportieve uitdagingen, maar na een jaar of twee begon het dan toch weer te kriebelen. Waarschijnlijk moet dit één of ander verlangen zijn om mijn mannelijkheid tov de medemens te bewijzen zijn (dat ik twee jaar lang heb kunnen onderdrukken, maar nu weer naar boven komt). In de tijd van de holbewoners sloegen we gewoon met knotsen op elkaar om te laten zien wie er de man was. Bij de grieken werd er van athene tot marathon gelopen (ik hoor je al denken, dat is nu toch ook niet zo ver, maar dat waren dan ook geen echte venten met hun gedrappeerde jurkskes) in den tijd van Merckx was je pas een man als je met nen biefstuk in uw broek op een metale geval de bergen voor drie weken lang rond had gecrossed, maar tegenwoordig met die carbonnen vlokes, geschoren benen en aerodinamische koersbroekskes met een babyzacht sponske erin, is dit toch ook niet het toonbeeld van stoere bonken (*).

Toen herinnerde ik mij een boek dat ik eens doorbladerd had over avontuurlijke ondernemingen en er was er één die er direct uitsprong (al was dat toen voor de reden: dat zie je mij nu nooit doen) en toch sta ik nu een anderhalve maand voor de start ervan: de marathon des sable.

Voor diegene die dit niet kennen (en dat zijn gewoonlijk diegene die de avonturen van Tom Waes niet hebben gevolgd) volgt hier een korte omschrijving. De organisatie van de race (en dit wordt natuurlijk gretig overgenomen door de pers enz) omschrijft het als 'the toughest footrace on Earth'. Al is dit volgens mij vooral om de dramatiek wat op te voeren. Het komt erop neer dat je in de Sahara (vandaar de naam marathon des sables, want er durft daar wel eens wat zand rond waaien), 6 etappes van gemiddeld een marathon afhaspeld. Dus het is daar warm (gemiddelde ongeveer 45 graden), er komt zand in je schoenen (wat wel eens voor een bleintje hier en daar durft zorgen) en je moet in totaal een 250 km afleggen. Om het toch een beetje uitdagend te maken heeft de organisatie beslist om er een self-supporting race van te maken. Concreet komt het erop neer dat je alles behalve je tent en water moet meesleuren, een week aan een stuk. Al je kleren, slaapgerief (mat, slaapzak, knuffels...), eten voor een week enz. Dit prop je dus best in een rugzak (een stok met een rood-met-wit gestippelde zakdoek aan was net niet groot genoeg om alles op te bergen).

De etappes zijn gewoonlijk als volgt verdeeld. Je begint met een opwarmer van 25km gevolgd door een etappe van 35 km. De derde dag is het typisch de duinen etappe (met extra hoge en veel duinen) ook een 35 km. Dan volgt de zwaarste etappe van ongeveer 85 km (waardoor je een deel 's nachts loopt). De vijfde etappe is de traditionele marathon etape (42 km) en de laatste dag is nog nen uitloper van 20 km.

En het plezante van de zaak is dan nog dat het eigenlijk redelijk wat geld kost om eraan mee te mogen doen (enkel de inschrijving kost 2800 en dan heb je nog geen materiaal gekocht). Gelukkig heb ik goede sponsors: Axxes NV en At recruitment (**).

Hier zijn enkele trailers van het gebeuren:

• http://www.youtube.com/watch?v=wy7LVotUaEM
• http://www.youtube.com/watch?v=8fhWdJ1qoXc

Ik ga de komende weken nog een paar postjes proberen te doen over mijn training, materiaal enz.

(*) Voor diegene die niet mee zijn, ik heb zelf ook al marathons gelopen en veel met een carbonnen fietske incl fietstbroekske excl. de geschoren benen rond gereden, dus er mag gerust van enige vorm van ironie gesproken worden.

(**) Dus ben je it-er en zoek je een job of zoek je it-ers, weet je waar je moet zijn (maar doe dit via mij, want dan krijg ik er nog nen bonus voor).

Praktische info

Omdat sommige hiernaar vroegen:

Zaterdag 30 Augustus in Almere (Holland). Start is om 7.30 u en ik moet binnen zijn voor 22.30 u (en het zou mij ten stelligste verbazen mocht ik veel vroeger aankomen).

RIP Lassie

Ondertussen is het al even geleden dat ik nog eens een berichtje heb achtergelaten op mijn blog. Ik zou kunnen beweren dat dit is omdat ik te veel werk heb, te hard aan het trainen ben en geen moment tijd vindt om iets te schrijven. Maar dat zou wat te doorzichtig zijn. De echte reden is dat mijn hond met wie ik een heel emotionele band had juist gestorven is tijdens het redden van twee siamese weesjes, waarvan één met slechts één arm, uit een brandend huis en dat ik dit eerst moest verwerken voordat ik door kon gaan met de rest van mijn leven (dit klinkt ongetwijfeld stukken geloofwaardiger, maar ondertussen is toch iedereen al vergeten dat het inderdaad al even geleden is dat ik nog eens iets geschreven had).

De voorbereidingen voor de triathlon zitten in de laatste rechte lijn. Vandaag nog een redelijk zware zwem en loop training en morgen (disndag) de climax met de zwaarste training uit de afgelopen weken. Vanaf dan is het stillekes aan terug afbouwen. Waarom morgen de zwaarste training? Omdat mijn coach Paul van Den Bosch dit zegt (voor diegene die hem niet kennen, hij is trainer van topalthleten zoals Sven Nys (waarschijnlijk de enige belg die een medaille gaat halen op de olympische spelen), Luc Van Lierde, Marc Herremans, Mario Aerts en ik, toegegeven, hij weet dit zelf niet, het is enkel omdat ik zijn trainingschema's en advies probeer te volgen die in zijn boek of op het web staan). Volgens de theorie (en in de veronderstelling dat ik het goed gesnapt heb, maar wie twijfelt daar aan) van supercompensatie zou het zo zijn dat als ik een inspanning doe, het effect ongeveer 11 dagen later zal optreden (simplistisch verwoord, in het echt is het een uitleg met heel wat medische termen en een spannend verhaal over spieren die worden vernietigd en zich gaan bewapenen tegen toekomstige training offensieven). En (zoals de intelligentere lezers onder jullie al lang door hebben) dit wil dus zeggen, dat als ik morgen (nog steeds dinsdag) nog eens goed train ik exact op de dag van de race daar de voordelen van ga ondervinden. Vanaf woensdag hebben zware trainingen toch geen zin meer want het effect komt te laat. Dus een ritme zoals in de examen periode aanhouden (alles uitstellen en dan de week voor het examen als paniek reactie nog (te) veel moeten doen omdat je te laat in actie bent geschoten) heeft geen zin.

Nu betekent dit dus niet dat ik vanaf dan helemaal niets meer moet doen. Mijn lichaam mag niet lui worden op de resterende tijd (en ik kan niet anders dan toegeven dat mijn lichaam die neiging zeer snel heeft) en moet dus nog af en toe geprikkeld worden. Daarom dat ik stillekes aan moet afbouwen. In de eerste plaats het trainings-volume maar ook de intensiteit van de trainingen (ik moet met andere woorden minder diep gaan). Voor de rest is het de bedoeling dat ik veel rust. Concreet wil dit zeggen (ook dit staat in detail uitgelegd in het boek van mijn coach) dat ik veel tv moet zien, zeker geen huishoudelijke taken mag doen (hebben een negatief effect op de geleverde trainingen en daarenboven heb je meer kans op blessures, denk maar aan de rug die geblokkeerd kan geraken bij het afwassen met een te lage pompbak) en niet te vroeg mag op staan (om genoeg slaap te hebben, vroeger gaan slapen heeft om verschillende redenen, maar daar ga ik niet over uitwijden wegens te technisch, minder zin).

Voor de rest moet ik nog een paar keer oefenen op de wissels, zien in welke volgorde ik mijn kledij aantrek (kwestie van niet eerst je schoenen en dan je sokken aan te trekken) en zijn er nog heel wat praktische zaken af te handelen. Zo moet mijn fiets nog eens grondig gekuist worden (geen overtollige kilo's zand mee nemen, checken op dichtslippende remblokjes en blokkerende dynamo...) moet ik nog een zwembrilletje gaan halen, zien dat ik de juist drank en gellekes heb en dan alles beginnen klaar te leggen (en dubbel checken of ik alles wel bij heb).

Voor de taal-puristen en leerkrachten Nederlands onder jullie. Ik heb deze keer toch maar eens een korte check op spellingsfouten gedaan. Bij overgebleven fouten zullen we het maar houden op dichterlijke vrijheid.

Is iets serieus

Deze keer eindelijk eens een serieus berichtje over hoe ik nu aan het trainen ben. Om aan te geven dat ik toch wel mijn best doe heb ik eens bijgehouden wat ik vorige week allemaal uitgespookt heb. Hieronder volgt dus,big-brother gewijs (voorzien van de nodig visuele ondersteuning), het relaas van mijn sportinspanningen.

Maandag 21 Juli

Vandaag was het een dag congé (vive la belgique om het op zijn Frans te zeggen, voor diegene die het trouwens nog niet doorhadden, u hebt hier te maken met een echte polyglot), dus kon ik overdag in de Ardennen (Spa) gaan mountainbiken. 3,5 uur in de plassen gaan spelen (het regende nogal stevig) met hier en daar een beklimming, ideaal om de week in te zetten.

Eenmaal thuis gekomen, ben ik nog 1,5 gaan bij trainen op de rollen (aangezien het nog steeds regende, leek mij dit een plezantere optie dan buiten te gaan lopen). Voor diegene die niet weten hoe het er aan toe gaat op de rollen. Ik begin altijd met 20 minuten op te warmen. Naast het opwarmen dienen deze 20 min. eveneens om het fietsen op souplesse te trainen. Dit is bij mij zeker nodig omdat ik van nature uit (of eerder omdat ik dit in al mijn onwetendheid jaren lang zo gedaan heb) een stoemper ben. Een stoemper is een fietser die altijd met een veel te grote/zware versnelling rondrijdt (of om nog meer mijn kennis van het wielerjargon hier te etaleren, iemand die steeds rondrijdt op een te groot mes) Je ligt zwaar te duwen op de pedalen in plaats van mooi rondjes te maken (het is immers niet voor niks dat ze de kettingbladen rond maken, ok, voor de puristen, er bestaan ook ovale kettingbladen, sommige renners van CSC rijden er reeds met, onder andere Carlos Sastre, en niet alleen op zijn gewone wegfiets maar ook op zijn tijdrit fiets, men zegge –en hiermee bedoel ik dan die wielerfreaks die eindeloze discussies kunnen voeren op allerlei websites gaande over wielrennen en zich dus bezighouden met het lezen van artikels over ovale kettingbladen - dat deze ovale kettingbladen mee verantwoordelijk zijn geweest voor het minimale tijdsverlies dat Carlos heeft geleden in de tijdrit en hierdoor –je voelt hem al aankomen- dus ook den Tour heeft gewonnen, maar dat zou ons te veel off-topic lijden, het draait hier immers om mij en niet zo een onbeduidend coureureke die eens een koers heeft gewonnen).

Kortweg samen gevat, in plaats van te stoepen moet ik dus meer flyeren en net daarvoor dienen die eerste twintig minuten bij een sessie op de rollen. De bedoeling is dat er wordt gereden met een hartslag die ligt tussen de 146 en de 153 slagen per minuut. Voor diegene die dit thuis willen proberen (wees gerust er komt geen don’t try this at home preek), deze hartslag zones zijn persoonsgebonden en worden best bepaald door een sportmedisch onderzoek. Tevens moet er een trapfrequentie van boven de 100 (liefst bijna 110) rondjes per minuut worden gehaald. Je kunt het best vergelijken door eens een veel te lage/lichte versnelling te kiezen en enkele kilometers zo rond te fietsen, alsof je de hele tijd doortrapt.

Na de 20 minuten opwarming komen de intervallen. Bij een sessie van 1,5 uur zijn het zeven intervals, telkens van vijf minuten. Tijdens zo een interval moet je zien dat je de inspanning gaat opdrijven (door een zwaardere versnelling en/of meer weerstand op de rollen) zodat je hartslag tussen de 176 en 179 ligt. De trapfrequentie moet dalen tot 50-70 omwentelingen per minuut. Na de vijf minuten is het twee minuten recupereren (lichte versnelling en lage weerstand en vooral drinken, drinken en drinken). Deze intervallen zijn echt afzien want je bent echt een zware inspanning aan het doen en dan zijn vijf minuten héél lang.

Tot slot is het nog 20 minuten lostrappen door eigenlijk hetzelfde te doen als bij de opwarming.

Op de rollen

Op de rollen in close-up

Toch maar is proberen te lachen naar de camera

Dinsdag 22 juli

Dinsdag tijdens de middag 45 minuten gaan zwemmen. Deze zwemtraining ziet er als volgt uit.

• Beginnen met 100 m. los (gewoon wat opwarmen).
• 2 x 50 meter climax. Wat wil zeggen dat je de 50 m rustig begint en altijd maar harder en harder gaat zwemmen zodat de laatste slagen van de 50 m echt sprinten is. Tussen de 2 sessies is 30 sec rust.
• Terug 100 meter los.
• 400 meter tegen tempo 2. Dit tempo wordt long slow distance genoemd. In mijn geval moet dit ongeveer in 8 min 26 sec gebeuren.50 m los.
• 2 x 200 m. met 30sec rust ertussen. De eerste is in tempo 3 (extensieve duurtraining) wat zoveel wil zeggen als goe gas geven maar niet vollen bak (ongeveer 3min 50 sec voor de 200 m). De tweede sessie is in tempo 4 (intensieve duurtraining) Er bestaan dus maar vier tempo’s, wat dus zoveel wil zeggen als volle petrol (3 min 40 sec).
• 50 meter los.
• 4 x 100 meter met telkens 20 sec. recuperatie. Sessie 1 en 3 is tegen tempo 3, sessie 2 en 4 tegen tempo 4.
• 150 meter los (cool-down).

Van het zwemmen in de wezenberg zijn geen foto's. Ik heb wel enkele foto's van een training in open-water.

Den truk met de plastieke zak

Mijn enige actie foto tijdens het zwemmen (zie eens naar die hoge elleboog, mooi toch al zeg ik het zelf)

Oeps

Normaal doe ik dinsdag avond een lange fiets training (3,5 uur), maar aangezien ik maandag reeds veel gefietst had (en omdat ik nog een pintje ging pakken, of in mijn geval enkele ace tropicals, echte multivitamietjes) is dit beperkt gebleven tot 2 uur fietsen. Gewoonlijk fiets ik tijdens de langere training tochtjes op de weg, langs één of ander kanaal. Voordeel daarbij is dat je niet heel den tijd moet uitzien naar het verkeer of moet afremmen voor rode lichten. Je kunt je daardoor dus concentreren op een hoge trapfrequentie en op je hartslag. Nadeel is dan wel dat het uitzicht voor uren hetzelfde blijft (buiten hier en daar een occasionele visser, die om de één of andere reden altijd voorzien is van zo een keffend achterna hollend hondje, terwijl ik uit ervaring weet, dat het bij vissen toch juist stil moet zijn, anders gaan de vissen lopen).

Fietsen langs de kaai




Een poosje later (zoek de 7 verschillen)

Woensdag 23 Juli

Woensdag is het tijd om de batterijen nog op te laden. Woensdag is immers meestal mijn recuperatiedag. Het enige dat ik dan doe is een recuperatietraining zwemmen. Deze is redelijk eenvoudig. 200 meter opwarmen. 10 x 100 meter met telkens 30 sec. rust. De 100 m moet telkens in tempo 1 afgelegd worden (1 min 57 sec, je haalt nog net de zwalpende bomma’s in). dan eindigen met 100 m trappelen met een plankje en 100 m los zwemmen.

Donderdag 24 Juli

Donderdag is het gewoonlijk de zware zwemtraining. Na het werken ga ik dan de volledige afstand (3.8 km) zwemmen. Gewoon verstand op nul en baantjes tellen tot ik er 76 heb gedaan. Hier doe ik ongeveer anderhalf uur over. Aangezien je eigenlijk maar 1 uur en 45 min in de wezenberg mag binnen zijn, is het telkens alles geven bij het omkleden om nog tijdig buiten te geraken. Ik heb mij ook al verschillende keren afgevraagd wat er zou gebeuren indien je nu enkele minuten te laat buiten zou zijn, maar tot nu toe ontbreekt mij telkens de nodige portie lef om dit eens uit te testen. Na het zwemmen goed eten en dan nog 2 uur gaan lopen. Het lopen gebeurde tegen een niet te traag, niet te snel tempo (hartstalg 130-145) met enkele intervallen van 4 minuten waar ik mijn hartslag verhoog tot 170-175.

Vrijdag 25 Juli

45 min zwemmen (gelijkaardig aan de training van dinsdag maar enkele oefeningen die zich meer op techniek richten en enkele op kracht). S’avonds nog 1,5 uur op de rollen en 1,5 uur lopen.

Zaterdag 26 Juli

Super warm vandaag dus overdag lekker in het zonnetje gaan fietsen (3,5 uur) en erna nog een uur en een kwart gaan lopen (intensieve duurtraining, dus heel den tijd aan een hoog tempo, zoveel mogelijk hartslag boven de 165 te houden).

Zondag 27 Juli

De week afgesloten met 1,5 uur op de rollen en 1,5 uur gaan lopen.

Totaal

Vorige week heb ik in totaal 23,5 uur getraind. Dit is echter een beetje een vertekend beeld want er was 1 dag extra verlof. Van die 23,5 uur heb ik 3 uur en 45 minuten gezwommen, heb ik 6 uur en 15 minuten gelopen en 13 uur en half gefietst.

Extra

Buiten het effectief sporten zijn er jammer genoeg nog extra dingen aan het trainen. Eén van de minst plezante dingen aan het sporten vind ik persoonlijk het stretchen. Dat is er echt altijd te veel aan. Je komt goed bezweet thuis en eigenlijk wil je zo snel mogelijk iets drinken en den douche inspringen maar dan moet je nog eerst 10 min afzien (want volgens mij bestaat er echt niemand die plezier schept in stretchen).

Let vooral op het plezier dat vooral van mijn gezicht druipt

Naast het stretchen moet er dus ook gedouched worden. Aangezien je gewoonlijk na het zwemmen een douche neemt en na het lopen en/of fietsen nog eens doe ik dit dus meestal tot twee maal per dag en dat komt soms mijn strot uit (weer uitkleden, alles schrobben, zien dat alles proper is ook jeweetwel, afdrogen terug aankleden).

Deze foto toch maar gecensureerd

Tot slot moet er ook veel gegeten worden. Sinds ik op mijn sportersdieet sta, was ik wel wat kilo’s afgevallen. Dit was echter iets te veel naar mijn goesting. Al een chance dat ik regelmatig tips rond voeding krijg van Nissim, collega it’er, specialist bananen fretten. Hij gaf me de wijze woorden: gij moet nog veel meer banen verorberen en s’avonds laat nog nen extra spagetti achter de kiezen steken. Gevolg is dus dat ik van s’morgens tot s’avonds van alles in mijn kas aan het steken ben (tot die mate dat mijn kaak en hap spieren reeds over ontwikkeld beginnen te geraken, volgens mij kan ik nu moeiteloos een blik bruine bonen met blik en al naar binnen steken, dat zien ik Popey zelf niet doen).

Mijn collega's lachen mij al uit met mijn eigen recyclage park



En als dit gene reclame had kunnen zijn voor vittel

Oops, I did it again...

Een belangrijke trainingen om af en toe eens te doen is de brick-training. Dat wil zeggen dat je eerst één discipline doet om vervolgens snel (zonder eerst een half uur uit te rusten) de volgende discipline traint. Dit is vooral bedoelt om je spieren (of veredelde pezen in mijn geval) te laten wennen aan de overgang. Eigenlijk bestaan er dus twee soorten brick trainingen. De eerste is beginnen met zwemmen om direct daarna te gaan fietsen. Deze heb ik nog niet echt gedaan (of je moet het naar huis fietsen na het zwemmen mee tellen, wat neer komt op 15 min fietsen, bwaa laten we stellen dat dit niet voldoende is). De andere brick-training is eerst fietsen en vervolgens lopen. Deze heb ik al meerdere malen gedaan. Regelmatig ga ik eerst een uurtje-anderhalf uurtje op de rollen fietsen om vervolgens te gaan lopen voor anderhalf uur. Den truck is natuurlijk zo snel mogelijk na het fietsen gaan lopen (anders heeft het geen zin). Ik moet zeggen dat dit echt een vettig effect heeft. Je lichaam heeft juist een uur in een houding gezeten waar je benen een hoek vormen van ongeveer 70-90 graden t.o.v. je romp. Vervolgens moeten je benen (tijdens het lopen) in rechte lijn t.o.v. je romp hun werk doen. Je voelt die echt tegenspartellen: allé laat ons nu terug in een hoek van 90 graden zitten. Gevolg is de eerste vijf minuten als ne kreupelen door de straten hossen tot de benen doorhebben dat ik er toch niks aan ga veranderen om dan maar gewoon mee werken. En dat is dus al na een uurtje fietsen, wat gaat dat geven na de 180 km, ik ben benieuwd.

Je moet wel voor één ding opletten bij deze brick-sessions. Deze week had ik zo een sessie gehouden. Eerst een uurt op de rollen en vervolgens mij zo snel mogelijk in mijn loop outfit hijsen om te gaan lopen. Bij het vertrekken (in mijn obsessie om een zo snel mogelijke omkleed-tijd neer te zetten) vroeg Eve zich echter af of ik echt van plan was om in mijn onderbroek op straat te gaan joggen. Dus opletten dat je wel degelijk alle kledingstukken hebt aangetrokken alvorens te gaan joggen (al heeft Britney daar ook geen last van).

Ik kan trouwens niet beweren dat ik in de omgekeerde situatie Eve er op had gewezen, dus bij deze toch ne kleine merci...