Ik dacht toch nog maar eens een berichtje te posten op mijn blog. Voor de trouwe volgers die hardnekkig elke week sinds mijn laatste post, en dit moet ergens augustus 2008 zijn, toch de blog hebben gechecked in de hoop een nieuwtje over mij te lezen, alvast proficiat voor de volharding.
De reden van deze nieuwe post (en diegene die hier hopelijk kortling op zullen volgen) is dat ik een vervolg ga breien aan mijn lijst van sportieve uitdagingen. Na de triathlon van Almere dacht ik dat ik het wel gehad had met sportieve uitdagingen, maar na een jaar of twee begon het dan toch weer te kriebelen. Waarschijnlijk moet dit één of ander verlangen zijn om mijn mannelijkheid tov de medemens te bewijzen zijn (dat ik twee jaar lang heb kunnen onderdrukken, maar nu weer naar boven komt). In de tijd van de holbewoners sloegen we gewoon met knotsen op elkaar om te laten zien wie er de man was. Bij de grieken werd er van athene tot marathon gelopen (ik hoor je al denken, dat is nu toch ook niet zo ver, maar dat waren dan ook geen echte venten met hun gedrappeerde jurkskes) in den tijd van Merckx was je pas een man als je met nen biefstuk in uw broek op een metale geval de bergen voor drie weken lang rond had gecrossed, maar tegenwoordig met die carbonnen vlokes, geschoren benen en aerodinamische koersbroekskes met een babyzacht sponske erin, is dit toch ook niet het toonbeeld van stoere bonken (*).
Toen herinnerde ik mij een boek dat ik eens doorbladerd had over avontuurlijke ondernemingen en er was er één die er direct uitsprong (al was dat toen voor de reden: dat zie je mij nu nooit doen) en toch sta ik nu een anderhalve maand voor de start ervan: de marathon des sable.
Voor diegene die dit niet kennen (en dat zijn gewoonlijk diegene die de avonturen van Tom Waes niet hebben gevolgd) volgt hier een korte omschrijving. De organisatie van de race (en dit wordt natuurlijk gretig overgenomen door de pers enz) omschrijft het als 'the toughest footrace on Earth'. Al is dit volgens mij vooral om de dramatiek wat op te voeren. Het komt erop neer dat je in de Sahara (vandaar de naam marathon des sables, want er durft daar wel eens wat zand rond waaien), 6 etappes van gemiddeld een marathon afhaspeld. Dus het is daar warm (gemiddelde ongeveer 45 graden), er komt zand in je schoenen (wat wel eens voor een bleintje hier en daar durft zorgen) en je moet in totaal een 250 km afleggen. Om het toch een beetje uitdagend te maken heeft de organisatie beslist om er een self-supporting race van te maken. Concreet komt het erop neer dat je alles behalve je tent en water moet meesleuren, een week aan een stuk. Al je kleren, slaapgerief (mat, slaapzak, knuffels...), eten voor een week enz. Dit prop je dus best in een rugzak (een stok met een rood-met-wit gestippelde zakdoek aan was net niet groot genoeg om alles op te bergen).
De etappes zijn gewoonlijk als volgt verdeeld. Je begint met een opwarmer van 25km gevolgd door een etappe van 35 km. De derde dag is het typisch de duinen etappe (met extra hoge en veel duinen) ook een 35 km. Dan volgt de zwaarste etappe van ongeveer 85 km (waardoor je een deel 's nachts loopt). De vijfde etappe is de traditionele marathon etape (42 km) en de laatste dag is nog nen uitloper van 20 km.
En het plezante van de zaak is dan nog dat het eigenlijk redelijk wat geld kost om eraan mee te mogen doen (enkel de inschrijving kost 2800 en dan heb je nog geen materiaal gekocht). Gelukkig heb ik goede sponsors: Axxes NV en At recruitment (**).
Hier zijn enkele trailers van het gebeuren:
Ik ga de komende weken nog een paar postjes proberen te doen over mijn training, materiaal enz.
(*) Voor diegene die niet mee zijn, ik heb zelf ook al marathons gelopen en veel met een carbonnen fietske incl fietstbroekske excl. de geschoren benen rond gereden, dus er mag gerust van enige vorm van ironie gesproken worden.
(**) Dus ben je it-er en zoek je een job of zoek je it-ers, weet je waar je moet zijn (maar doe dit via mij, want dan krijg ik er nog nen bonus voor).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten