Overmorgen avond is het zover. Dan vertrek ik naar Parijs om volgende morgen (vrijdag) richting de Sahara en het lekker zonnetje (al zal ik mij dit na twee dagen wel beklagen) te vliegen. Zondag is het dan de eerste echte etape. Stilletjes aan komt dan ook wat (gezonde) stress naar boven, al laat ik dat uiteraard niet blijken (altijd mijn cool bewaren, kwestie van de tegenstand nu al mentaal onder druk te zetten).

Op zich denk ik dat ik genoeg getrained heb (al zal dat pas ginder blijken). Ik ben in Juli beginnen op te bouwen door rustig twee keer in de week een kort loopje te doen (de ondertussen veroeste spieren terug op gang trekken). Mijn plan was (al kwam hier wel wat natte-vinger-werk bij te pas) om tegen eind maart (nu dus) 2000 km te hebben gelopen. Dit is gelukt aangezien ik vorige week heb afgeklopt op 2650km. Twee weken geleden heb ik mijn zwaarste week achter de rug: 196km op zes dagen met rugzak. Dus de afstand zit al in de benen. De warmte heb ik proberen te simuleren door altijd goed ingepakt te lopen (zie foto): ik had twee warme t-shirts aan, daarover een termisch bloesje met lange mouwen, vervolgens twee loop-shirts met lange mouwen, dan een snowboard-north-face frakske (met bijhorende kap) en vervolgens nog een gewoon loop-jasje. Ik heb eveneens twee broeken aan en onder mijn kap nog een muts. Het gevolg was enerzijds dat ik veel heb afgezweet de laatste maanden en anderzijds dat ik heel veel bekijks heb gehad als ik zo door het stad liep (toegegeven ik zou zelf ook wel eens even staren mocht er zo iemand voorbij komen).

Begin deze maand ben ik eveneens op mijn eten beginnen te letten. Menig kippekes en pasta borden zijn de laatste weken door mijn kiezen gemalen geweest. Kilo's havermout, bananen, noten, zalmkes... en vooral geen mayonaise, fritten, pita... Doordat ik nu de laatste dagen niets meer aan het doen ben (op sportief gebied dan toch) en toch evenveel blijf eten, hoop ik toch een klein vooraadje te stokeren (als ik moet gokken zal dit zo ergens rond de billen verzameld worden), waarop ik kan teren tijdens de marathon des sables.

Dit alles in combinatie met de mentale ondersteuning van mijn schatteke (die waarschijnlijk wel wat heeft afgezien, waarvoor mijn excuses), zorgt er voor dat ik mij wel klaar voel. Als het nu niet lukt, zal het nooit lukken. Het doel blijft nog steeds het in begin vooropgesteld doel: de finish halen. Al hoop ik stiekem in de voorste helft van het deelnemers veld te eindigen.

Voor de geïntereseerden: je kunt mij volgend via de website (http://www.darbaroud.com/). Hierop zullen de tussentijden verschijnen. Je kunt eveneens een mailtje sturen ter ondersteuning (en om ervoor te zorgen dat ik 's avonds wc papier heb). Vanaf 2 of 3 april zal er op diezelfde website een link verschijnen "écrire aux concurrents/write to competitors" (nu dus nog niet, pas vanaf de wedstrijd start). Enkel via deze link kun je een mail laten versturen (die ze afdrukken en rond brengen). Je moet wel mijn start nummer mee geven: 141.

Tot slot zou er op TV5, dus niet vijfTV waarop Greys Anatomie te zien is, maar wel degelijk de franse zender, elke dag een kort verslag te zien zijn om 8.55pm. Op eurosport2 zal dit om 7.30pm zijn.

Fiuuuuw ik ben goedgekeurd. Het is namelijk zo dat voordat je mag starten op de marathon des sables, je een ECG moet laten nemen en een medisch document moet laten ondertekenen door de dokter waarin hij verklaard dat je over goed werkende onderdelen beschikt die het toelaten om op zijn minst de eerste 10 zandheuveltjes over te geraken. Dit leek mij een redelijke routine kwestie aangezien ik toch al wel wat had gesport en toch nooit iets aan mijn hart heb gevoeld. Het bleek toch iets spannender te zijn dan even een documentje door de dokter van wacht te laten invullen.

Anderhalve week geleden, ik dus naar het UZA voor een sportmedisch onderzoek. Wat standaard zaken zoals bloeddruk meten, long inhoud, wat horen met een stettoscoop en mijn gewicht en lengte opnemen (ik meet dus 174.2 cm, dat is dus een halve cm groter dan twee jaar geleden, wat toch aangeeft dat ik mijn grote droom om ooit basketballer te worden nog niet volledig moet opbergen, het kan nog altijd...). Dan volgde het nemen van een ECG en ten slotte de analyse van die ECG door de dokter. En hier liep het mis (al heb ik in de eerste zin wel al verklapt dat alles goed komt, voor diegene die dit allemaal wat te spannend vinden). De dokter wist mij te vertellen dat ik een geruis had op mijn hart en wel eens Left ventricular hypertrophy zou kunnen hebben. Het kon ook wel gewoon liggen aan het feit dat ik nogal veel sport (in 95% van de gevallen blijkt dit zelf zo te zijn), maar aangezien het om de marathon des sable ging (en de dokter moet verklaren dat ik fit genoeg ben om te starten), wou de dokter het papiertje niet zomaar ondertekenen. Ik moest dus nog een echo cardio laten doen (dat is hetzelfde als ze doen om naar de baby te zien als hij nog bij de moeder in de buik zit, maar dan voor het hart). Ik moest wel nog een week wachten voordat ik de echo kon laten nemen. En op die week wordt die 95% van de gevallen waar het niks is, al snel 20% van de gevallen en voordat je het weet ben je gestresseerd omdat de kans reëel is dat je niet wordt goedgekeurd en bijgevolg niet mag vertrekken.

Eergisteren heb ik dan de echo gedaan en daaruit bleek dat alles in orde was. Het kwam erop neer dat mijn hart heel groot was geworden door al dat sporten en dat in combinatie met een niet al te bombastisch en breed postuur (maw ik werd nog eens gedissed door de dokter die me erop wees dat ik een tenger manneke was).

Nieuwe uitdaging

Ik dacht toch nog maar eens een berichtje te posten op mijn blog. Voor de trouwe volgers die hardnekkig elke week sinds mijn laatste post, en dit moet ergens augustus 2008 zijn, toch de blog hebben gechecked in de hoop een nieuwtje over mij te lezen, alvast proficiat voor de volharding.

De reden van deze nieuwe post (en diegene die hier hopelijk kortling op zullen volgen) is dat ik een vervolg ga breien aan mijn lijst van sportieve uitdagingen. Na de triathlon van Almere dacht ik dat ik het wel gehad had met sportieve uitdagingen, maar na een jaar of twee begon het dan toch weer te kriebelen. Waarschijnlijk moet dit één of ander verlangen zijn om mijn mannelijkheid tov de medemens te bewijzen zijn (dat ik twee jaar lang heb kunnen onderdrukken, maar nu weer naar boven komt). In de tijd van de holbewoners sloegen we gewoon met knotsen op elkaar om te laten zien wie er de man was. Bij de grieken werd er van athene tot marathon gelopen (ik hoor je al denken, dat is nu toch ook niet zo ver, maar dat waren dan ook geen echte venten met hun gedrappeerde jurkskes) in den tijd van Merckx was je pas een man als je met nen biefstuk in uw broek op een metale geval de bergen voor drie weken lang rond had gecrossed, maar tegenwoordig met die carbonnen vlokes, geschoren benen en aerodinamische koersbroekskes met een babyzacht sponske erin, is dit toch ook niet het toonbeeld van stoere bonken (*).

Toen herinnerde ik mij een boek dat ik eens doorbladerd had over avontuurlijke ondernemingen en er was er één die er direct uitsprong (al was dat toen voor de reden: dat zie je mij nu nooit doen) en toch sta ik nu een anderhalve maand voor de start ervan: de marathon des sable.

Voor diegene die dit niet kennen (en dat zijn gewoonlijk diegene die de avonturen van Tom Waes niet hebben gevolgd) volgt hier een korte omschrijving. De organisatie van de race (en dit wordt natuurlijk gretig overgenomen door de pers enz) omschrijft het als 'the toughest footrace on Earth'. Al is dit volgens mij vooral om de dramatiek wat op te voeren. Het komt erop neer dat je in de Sahara (vandaar de naam marathon des sables, want er durft daar wel eens wat zand rond waaien), 6 etappes van gemiddeld een marathon afhaspeld. Dus het is daar warm (gemiddelde ongeveer 45 graden), er komt zand in je schoenen (wat wel eens voor een bleintje hier en daar durft zorgen) en je moet in totaal een 250 km afleggen. Om het toch een beetje uitdagend te maken heeft de organisatie beslist om er een self-supporting race van te maken. Concreet komt het erop neer dat je alles behalve je tent en water moet meesleuren, een week aan een stuk. Al je kleren, slaapgerief (mat, slaapzak, knuffels...), eten voor een week enz. Dit prop je dus best in een rugzak (een stok met een rood-met-wit gestippelde zakdoek aan was net niet groot genoeg om alles op te bergen).

De etappes zijn gewoonlijk als volgt verdeeld. Je begint met een opwarmer van 25km gevolgd door een etappe van 35 km. De derde dag is het typisch de duinen etappe (met extra hoge en veel duinen) ook een 35 km. Dan volgt de zwaarste etappe van ongeveer 85 km (waardoor je een deel 's nachts loopt). De vijfde etappe is de traditionele marathon etape (42 km) en de laatste dag is nog nen uitloper van 20 km.

En het plezante van de zaak is dan nog dat het eigenlijk redelijk wat geld kost om eraan mee te mogen doen (enkel de inschrijving kost 2800 en dan heb je nog geen materiaal gekocht). Gelukkig heb ik goede sponsors: Axxes NV en At recruitment (**).

Hier zijn enkele trailers van het gebeuren:

• http://www.youtube.com/watch?v=wy7LVotUaEM
• http://www.youtube.com/watch?v=8fhWdJ1qoXc

Ik ga de komende weken nog een paar postjes proberen te doen over mijn training, materiaal enz.

(*) Voor diegene die niet mee zijn, ik heb zelf ook al marathons gelopen en veel met een carbonnen fietske incl fietstbroekske excl. de geschoren benen rond gereden, dus er mag gerust van enige vorm van ironie gesproken worden.

(**) Dus ben je it-er en zoek je een job of zoek je it-ers, weet je waar je moet zijn (maar doe dit via mij, want dan krijg ik er nog nen bonus voor).