Overmorgen avond is het zover. Dan vertrek ik naar Parijs om volgende morgen (vrijdag) richting de Sahara en het lekker zonnetje (al zal ik mij dit na twee dagen wel beklagen) te vliegen. Zondag is het dan de eerste echte etape. Stilletjes aan komt dan ook wat (gezonde) stress naar boven, al laat ik dat uiteraard niet blijken (altijd mijn cool bewaren, kwestie van de tegenstand nu al mentaal onder druk te zetten).

Op zich denk ik dat ik genoeg getrained heb (al zal dat pas ginder blijken). Ik ben in Juli beginnen op te bouwen door rustig twee keer in de week een kort loopje te doen (de ondertussen veroeste spieren terug op gang trekken). Mijn plan was (al kwam hier wel wat natte-vinger-werk bij te pas) om tegen eind maart (nu dus) 2000 km te hebben gelopen. Dit is gelukt aangezien ik vorige week heb afgeklopt op 2650km. Twee weken geleden heb ik mijn zwaarste week achter de rug: 196km op zes dagen met rugzak. Dus de afstand zit al in de benen. De warmte heb ik proberen te simuleren door altijd goed ingepakt te lopen (zie foto): ik had twee warme t-shirts aan, daarover een termisch bloesje met lange mouwen, vervolgens twee loop-shirts met lange mouwen, dan een snowboard-north-face frakske (met bijhorende kap) en vervolgens nog een gewoon loop-jasje. Ik heb eveneens twee broeken aan en onder mijn kap nog een muts. Het gevolg was enerzijds dat ik veel heb afgezweet de laatste maanden en anderzijds dat ik heel veel bekijks heb gehad als ik zo door het stad liep (toegegeven ik zou zelf ook wel eens even staren mocht er zo iemand voorbij komen).

Begin deze maand ben ik eveneens op mijn eten beginnen te letten. Menig kippekes en pasta borden zijn de laatste weken door mijn kiezen gemalen geweest. Kilo's havermout, bananen, noten, zalmkes... en vooral geen mayonaise, fritten, pita... Doordat ik nu de laatste dagen niets meer aan het doen ben (op sportief gebied dan toch) en toch evenveel blijf eten, hoop ik toch een klein vooraadje te stokeren (als ik moet gokken zal dit zo ergens rond de billen verzameld worden), waarop ik kan teren tijdens de marathon des sables.

Dit alles in combinatie met de mentale ondersteuning van mijn schatteke (die waarschijnlijk wel wat heeft afgezien, waarvoor mijn excuses), zorgt er voor dat ik mij wel klaar voel. Als het nu niet lukt, zal het nooit lukken. Het doel blijft nog steeds het in begin vooropgesteld doel: de finish halen. Al hoop ik stiekem in de voorste helft van het deelnemers veld te eindigen.

Voor de geïntereseerden: je kunt mij volgend via de website (http://www.darbaroud.com/). Hierop zullen de tussentijden verschijnen. Je kunt eveneens een mailtje sturen ter ondersteuning (en om ervoor te zorgen dat ik 's avonds wc papier heb). Vanaf 2 of 3 april zal er op diezelfde website een link verschijnen "écrire aux concurrents/write to competitors" (nu dus nog niet, pas vanaf de wedstrijd start). Enkel via deze link kun je een mail laten versturen (die ze afdrukken en rond brengen). Je moet wel mijn start nummer mee geven: 141.

Tot slot zou er op TV5, dus niet vijfTV waarop Greys Anatomie te zien is, maar wel degelijk de franse zender, elke dag een kort verslag te zien zijn om 8.55pm. Op eurosport2 zal dit om 7.30pm zijn.

Fiuuuuw ik ben goedgekeurd. Het is namelijk zo dat voordat je mag starten op de marathon des sables, je een ECG moet laten nemen en een medisch document moet laten ondertekenen door de dokter waarin hij verklaard dat je over goed werkende onderdelen beschikt die het toelaten om op zijn minst de eerste 10 zandheuveltjes over te geraken. Dit leek mij een redelijke routine kwestie aangezien ik toch al wel wat had gesport en toch nooit iets aan mijn hart heb gevoeld. Het bleek toch iets spannender te zijn dan even een documentje door de dokter van wacht te laten invullen.

Anderhalve week geleden, ik dus naar het UZA voor een sportmedisch onderzoek. Wat standaard zaken zoals bloeddruk meten, long inhoud, wat horen met een stettoscoop en mijn gewicht en lengte opnemen (ik meet dus 174.2 cm, dat is dus een halve cm groter dan twee jaar geleden, wat toch aangeeft dat ik mijn grote droom om ooit basketballer te worden nog niet volledig moet opbergen, het kan nog altijd...). Dan volgde het nemen van een ECG en ten slotte de analyse van die ECG door de dokter. En hier liep het mis (al heb ik in de eerste zin wel al verklapt dat alles goed komt, voor diegene die dit allemaal wat te spannend vinden). De dokter wist mij te vertellen dat ik een geruis had op mijn hart en wel eens Left ventricular hypertrophy zou kunnen hebben. Het kon ook wel gewoon liggen aan het feit dat ik nogal veel sport (in 95% van de gevallen blijkt dit zelf zo te zijn), maar aangezien het om de marathon des sable ging (en de dokter moet verklaren dat ik fit genoeg ben om te starten), wou de dokter het papiertje niet zomaar ondertekenen. Ik moest dus nog een echo cardio laten doen (dat is hetzelfde als ze doen om naar de baby te zien als hij nog bij de moeder in de buik zit, maar dan voor het hart). Ik moest wel nog een week wachten voordat ik de echo kon laten nemen. En op die week wordt die 95% van de gevallen waar het niks is, al snel 20% van de gevallen en voordat je het weet ben je gestresseerd omdat de kans reëel is dat je niet wordt goedgekeurd en bijgevolg niet mag vertrekken.

Eergisteren heb ik dan de echo gedaan en daaruit bleek dat alles in orde was. Het kwam erop neer dat mijn hart heel groot was geworden door al dat sporten en dat in combinatie met een niet al te bombastisch en breed postuur (maw ik werd nog eens gedissed door de dokter die me erop wees dat ik een tenger manneke was).