Hup Holland Hup

De Hollanders nooit onderschatten. Dit zou het begin kunnen zijn van een uiteenzetting over het EK voetbal. In mijn geval, moet ik het lichtjes aanpassen naar: onderschat nooit de Hollandse wegen. Tot voor kort heerste bij mij de gedachte dat je niet in Nederland moet gaan fietsen want alles is daar biljart-vlak en er valt daar dus geen f*** te beleven op fiets-gebied. Dit moet ik bij deze na de voorbije zaterdag rechtzetten.

Vorige zaterdag heb ik immers mee gedaan aan de cyclo-sprint Imes classic (onderdeel van de lotto-cycling tour dewelke eveneens de ronde van Vlaanderen en Tilff-Bastogne-Tilff organiseren, voor de kenners onder ons). De afstand was 180 km, dus een perfecte voorbereiding voor de triathlon. Eens te meer omdat het parcours grotendeels over Nederlandse bodem liep (en dus in mijn gedachte buiten hier en daar een hellinkje, alles perfect vlak was). Bwaa, viel dat tegen, er was echt geen meter vlak. Als het geen helling was (in totaal waren er 15 hellingen waaronder de Cauberg en de Eyserbos, eveneens voor de kenners, de bekende bergjes van de Amstel Gold Race) was het wel vals plat en dat voor kilometers. Buiten dat was het nog eens goed aan het regenen zelfs tot hagelen toe en was het precies héél den dag wind op kop (dit zal waarschijnlijk wel inbeelding zijn aangezien je theoretich gezien bij het rijden in een cirkel evenveel wind op kop als wind mee hebt, maar zaterdag was het volgens mij één van de uitzonderingen op de regel). Ok, het feit dat ik zo veel last had van die wind op kop, was omdat ik hardnekkig weigerde om in een peletonnetje mee te rijden (en dus nooit even beschut zat), aangezien dit een training was voor de triathlon en daar mag je niet stayeren (vrij vertaald, in iemand zijn wiel zitten/rijden, wieltje zuigen, wieltje plakken, linkeballen,...).


Ik vroeg mij trouwens (net zoals de meeste mensen) af hoe het komt dat je in de Amstel Gold Race vooral de klimmers (de Luik-Bastenaken-Luik types) hebt die daar goed presteren en dat de helden van de Ronde Van Vlaanderen daar meestal niks te zoeken hebben. Dit terwijl een koers in Nederland toch niet zo zwaar kan zijn. Ook hier heb ik nu dus een antwoord op gekregen

Voor de zaterdag had ik mijn fiets geprepareerd om op de baan te fietsen. Mijn fiets is namelijk een mountainbike (scott scale 30 hardtail, xtr groep, rock shock reba extra light voorvork) en zoals bij de meeste mountainbikes stonden er gigantische toppenbanden op (geeft wel zo een lekker ratelend rolgeluidje als je met deze banden op de weg fiets, nadeel is natuurlijk dat je veel meer weerstand hebt aangezien mountainbike banden een slordige 30 keer breder zijn dan de doorsnee wegband). Verder had ik ook een triathlon stuur gekocht en deze gemonteerd op mijne velo. Toen ik zaterdag aan de tocht begon met mijn vers geprepareerde fiets reed ik het eerste uur vlotjes (ver onder mijn ideale hartslagzone) tegen 30-35 km/uur. Ik dacht direct dat al het sporten de laatste maanden eindelijk zijn vruchten begon af te werpen en ervoor hadden gezorgd dat ik gewoon super benen had. Op de eerste bevooradingspost moest ik dit meteen herzien. De controle post zou volgens het routekaartje van de tocht op 50 km liggen terwijl ik 60 km op mijn teller had staan. Toen viel mijne frank dat bij het overschakelen van de mountainbike banden naar de dunne koersbandjes ik ook mijn fietscomputer (ik zeg nooit fietscomputer, maar ik wist eigenlijk niet goed hoe je kilimetrique moest schrijven) had moeten aanpassen. Dat was op dat moment wel een tegenvaller.

Voor de rest is het relatief vlot gegaan en al bij al dus een héél mooi en uitdagend parcours en dus ook een goede training.

Voor al mijn fans en stalkende vrouwen (en ik moet zeggen, dat jullie dit zeer subtiel doen, ik merk amper dat jullie er zijn), heb ik een foto toegevoegd die door de organisatie is genomen (je ziet het niet goed, maar dit is op 1 van die 15 hellingen, maar dat pakt nooit goed op foto, ik moet ook toegeven dat ik in de verte de man met het foto-toestel zag staan en net zoals volgens mij 90% van de fietsers doen op dat moment uit het zadel ben gekomen, recht op de trappers, een frisse kop trekken en vooral doen alsof de helling slechts een molshoop is).

Pita Athene met veel looksaus zonder groentjes

Iedereen maakt ze wel eens: goede voornemens. Bij het starten van mijn triathlon missie heb ik er ook enkele moeten maken. Buiten het meer sporten wat logischerwijs hoort bij het trainen voor een triathlon waren er ook enkele minder plezante.

Het eerste voornemen was gezonder eten.Even kort schetsen hoe mijn eet (en drink) patroon er vroeger (en grotendeels nog steeds) uit ziet. Ik wil beginnen met het belangrijkste: ik eet héél graag vlees (sorry voor de vegetariers, veganisten, fruitarieërs -die bestaan dus daadwerkelijk- enz. onder ons maar ik wordt nu eenmaal niet emotioneel geraakt door de gedachte dat wat op mijn bord ligt vroeger een lief lammetje was, een duifke dat vrolijk door de bossen dwarelde of een konijntje was dat samen met zijn vriendjes lachend door de velden huppelde, spaar je energie het pakt gewoon niet bij mij). Eveneens voor diegene die gewoon niet veel vlees eten uit gezondheidsreden: het kan mij eveneens niet schelen dat een curyworst (voor de Limburgers: frikandel) of een hamburger (de welgekende platte frikadel) bestaad uit 90% dierlijk en ander afval aangevuld met 10% vet (en nee, ik hoef niet mee te gaan naar een vlees fabriek, om het met mijn eigen ogen te aanschouwen).

Een ander onmisbaar onderdeel van mijn avondmaal is mayonaise. Ik eet bij zowat alles mayonaise (inclusief spagetti met tomatensaus). Ik vind mayonaise nu eenmaal een lekker kruid (en geen belediging voor de kok om dit bij het gerecht toe te voegen, een kok voelt zich toch ook niet beledigd indien je vraagt voor een extra snuifje zout of peper). Dit aangevuld met het feit dat ik niet graag groentjes eet, kan ik toch wel stellen dat mijn voedingspatroon niet nauw aansluit met de ideale voedingsbalans (je kent die tekeningeskes wel, de voedselpiramide met bovenaan in het topje een beetje vlees en onderaan een brede basis opgevuld met groentjes, die van mij zal ongeveer overeen komen met het spiegelbeeld daarvan).

Het drinken is naar mijn bescheiding mening toch iets beter: tot voor kort dronk ik bijna nooit water (mijn moeder denkt noch altijd dat ik geen water lust, bij deze...). Het enige dat ik dronk was melk (en liefst in de vorm van chocomelk). Sterke botten zal ik wel hebben, maar daar blijft het ook bij (alhoewel, kindjes moeten toch ook veel melk drinken om nog te groeien, ik kan wel zeggen dat dit bij mij niet veel heeft uitgehaald). Maar ondertussen kan ik met trots zeggen dat ik zoals alle grote mensen water lust!!!

De tijdstippen waarop ik eet zal ook niet echt als schoolvoorbeeld gebruikt worden in 'de afvallers'. Allereerst is er (wegens tijdgebrek, ik ga toch geen half uur vroeger op staan om mijn bokes op te eten) s'morgens geen ontbijt. Tegen elf uur toch al eens een chocolade koekje naar binnen steken om de eerste honger te onderdrukken. S'middags en s'avonds houd ik mij wel aan de voorgeschreven uren. Ten slotte is er zoals bij elk persoon met een gezonde eetlust nog de laat-avond snack. Deze blijft echter niet beperkt tot een chipje of een snoepke voor tv, maar durft regelmatig wel eens 'ne pita athene met looksaus zonder groentjes' zijn (dat is dan ook de schuld van de pitazaak bij ons om de hoek, waarom moest die zich nu zo dicht komen vestigen).

Nu is het de bedoeling dat ik stilletjes aan overstap op een 'dieet' van veel groentjes, water, fruit, magere youghourt, en veel koolhydraten (zou de lasagna van den Aldi ook meeteleen als koolhydraten). Hier zijn al verschillende door mezelf opgestelde deadlines vooropgesteld (en gepasseerd). Bij het aanvangen van het triathlon had ik mij voorgenomen om na een maand al gezonder te eten. Die deadline is steeds uitgesteld tot ik deze momenteel heb vastgelegd op begin Juli (dan heb ik toch nog twee maanden om mijn lichaam aan te passen, meer dan tijd genoeg zou ik zeggen).

Een tweede probleem is slaap. Ten eerste is het heel belangrijk om genoeg te slapen, want tijdens het slapen (of rust in het algemeen) worden je spieren uitgebouwd. Tijdens het sporten worden je spieren eigenlijk wat mishandeld. Terwijl je aan het rusten bent, gaan je spieren zich terug herstellen en bij dit herstellen ook bewapenen tegen de volgende inspanningen (en hierdoor krijg je dus meer spieren). Mijn groot probleem is het op tijd gaan slapen. Als we met wat vrienden iets gaan drinken (uiteraard enkel water voor mij) heb ik het steeds moeilijk om door te gaan voor de rest vertrokken is. Je weet maar nooit, misschien gebeurd er juist iets super plezant wanneer je al vertrokken bent. Dan heb je dit gewoon gemist en daar zou ik niet mee kunnen leven. Dus ik ga vaak redelijk laat slapen. Het gevolg is dat ik dan ook niet goed vroeg kan op staan. Ik heb mij al verschillende keren voorgenomen om voor het werk eventjes te lopen of te gaan zwemmen. Dit bedenk ik echter altijd s'avonds. De volgende morgen kom ik daar steeds op terug. Ik zal het morgen wel doen (nu nog eventjes blijven liggen).

Bij deze eindig ik, met een klein hartje en op straffe van publieke vernedering bij het falen: vanaf begin Juli zal ik op tijd gaan slapen en meer groentjes eten, beloofd...