Let's go swimming in the water,...

Woensdag voor het eerst 3 km gezwommen in de wezenberg!!!! Stilaan kom ik dichter bij de triathlon afstand (nog 800 meter te gaan). Vervolgens moet ik er nog voor zorgen dat ik niet als een volledig uitgeperste druif uit het water stap, maar nog voldoende energie heb om de rest (fietsen en lopen) aan te vangen.

Nu ik toch bezig ben met het bejubelen van mijn 'zwemprestaties', kort even schetsen hoe ik zover gekomen ben. Enkele maanden geleden (ik vermoed ergens in December), nadat ik mijn grootse plannen uit de doeken had gedaan aan mijn vriendin, ben ik begonnen met baantjes zwemmen. Aangezien ik over de wezenberg (50m zwembad in Antwerpen) werk, is dit gemakkelijk te combineren met mijn andere sporten. Ik kan gewoon tijdens de middag of vlak na het werk wat gaan zwemmen.

Het eerste probleem was om niet al schoolslag zwemmende maar al crawl zwemmende een paar keer de overkant van het zwembad te halen (voor de onoplettende onder ons: geen 25 meter maar wel degelijk een 50 meter zwembad, en wees gerust, dat was in den beginne nog een niet te overziene afstand). Met mijn welgekende 'zo-hard-mogelijk-trekken-en-sleuren-met-de-armen-maar-geen-meter
-vooruit-komen' techniek (er zal waarschijnlijk een nog technischere term bestaan voor deze stijl, maar deze ontgaat mij nu), bleek dit wel degelijk een opgave te zijn. Ik kon toen maar een 500 meter crawl doen, volledig uitgeput zijn en de volgende 500 meter in schoolslag moeten afleggen, om zo de scherpe tijd van 1 uur voor de volle kilometer neer te zetten.

Zoals een echte IT-er doet als hij met logistieke problemen kampt: ik direct gaan googelen naar de juiste crawl techniek. Zo kwam ik bij enkele lijstjes die getiteld waren: "meest voorkomende fouten bij het crawl zwemmen". Zonder schroom kan ik zeggen dat ik bij bijna al die lijstjes een vlotte tien op tien scoorde (in de negatieve zin wel te verstaan). Een korte bloemlezing uit de lijstjes:

• met gestrekte arm in plaats van hoge elleboog trekken.
• je arm helemaal laten neer ploffen in het water in plaats van je hand in het water te steken
• direct als je arm in het water zit naar beneden beginnen te bewegen in plaats van eerste rustig wat te glijden
• je hoofd te hoog of te diep in het water houden
• te hard met je benen trappen
• je lichaam plat op het water houden in plaats van wat mee te draaien rond de lengte as
• je lichaam niet heel den tijd gestrekt houden

Al een chance dat er op het internet heel wat oefeningen te vinden zijn die op al die aspecten afzonderlijk werken. Na een maand of twee heb ik dan ook eens een privé-les crawl zwemmen genomen waar ik vooral heb leren ademen (ondanks we dit toch dagdagelijks doen blijk dit niet zo simpel te zijn al zwemmende) en heb geleerd om niet als een duracell-konijn met mijn benen te trappen maar enkel rustig mee wandelen (voor de technische zwemmers onder ons: niet 6-takt maar 2-takt zwemmen). Blijkt dat de benen vooral dienen om je stabiliteit in het water te verbeteren en niet om nog meer snelheid te halen.

Momenteel bestaad mijn zwemschema uit gemiddeld drie keer (soms is dit twee soms vier) per week gaan zwemmen. 2 keer tijdens de middag (wat korter) waar ik mij vooral op mijn techniek concentreer en 1 keer na het werken (waardoor ik langer kan zwemmen) waarbij ik puur op afstand zwem (zo ver mogelijk in en zo kort mogelijke tijd zonder te stoppen). De volgende stap is mijn oefeningen aanpassen zodat ik wat meer train op zwemmen in open water (aangezien je bij een triathlon meestal in een meer of zee zwemt). Dat is toch nog een vak apart, maar daar zal ik wel eens een andere keer uitgebreid over vertellen.

Zwemmen in een zwembad is plezant omdat je daar mooi de baantjes kunt tellen, de zichtbaarheid is veel beter dan in een meer, er hangt een klok, je moet geen schrik hebben dat ze je autosleutels of portefeuille pikken (je kent dat wel, op reis in de zee gaan zwemmen en altijd in de buurt van uwe rugzak moeten blijven om te zien of niemand met uw gerief gaat lopen, terwijl je je toch af en toe afvraagd, als er nu echt iemand met gaat lopen ben ik toch nooit op tijd uit dat water om de pikkendief bij z'n lurven te grijpen). Er zijn echter wel andere frustraties bij het zwemmen in een zwembad.

Ergernis nummer 1 is en blijft: bomma's in het zwembad. Er is zo een ongeschreven wet (als je een beetje je gezond verstand aanspreekt merk je het direct) die de baantjes onderverdeeld in stroken met verschillende snelheden. Je hebt het pleziermakers baantje (waar je wat kunt stoeien met je juist veroverde vriendin, je wat kunt rond-dobberen en kris-kras door elkaar kunt zwemmen). Dan heb je de baantjes voor de recreatieve zwemmers, de snellere schoolslag zwemmers, de crawl zwemmers, de snelle crawl zwemmers en dan heb je die van de zwemclub. Je merkt zelf normaal gezien snel of je in een te traag baantje zwemt of in een te snel. Als je constant met je arm in iemands xxxxx tast wil dit zeggen dat je in een te traag baantje zwemt. Als je zelf continu in je xxxxx wordt getast vind ik het een logische reactie om in een trager baantje te zwemmen. Bomma's bezitten die logica duidelijk niet. Er zijn altijd bomma's die met hun zinkslag in het baantje bij de snellere crawlzwemmers rond-dobberen. Ondanks op den duur iedereen extra dicht tegen het vehicel begint te zwemmen en ondanks al de veelzeggende blikken van de zwemmers richting het opstakel (hoor de ergernis opkomen terwijl ik dit neer schrijf) blijven ze ongestoord verder gaan. Het toppunt wordt bereikt als ze daarenboven nog eens een plankje bovenhalen om zo nog trager en storender de overkant te bereiken...

De tweede frustratie zijn de 14-jarig meisjes van de zwemclubs. Zelf denk je tegen een redelijke snelheid door het water te klieven (ok, je wordt wel ingehaald door van die grote gespierde volledig afgetrainde mannen, maar dat is normaal) en dan komt er ineens een 14-jarig meisje voorbij gecruzed in het baantje naast u (die van de zwemclub). En dan tussen hun drills door staan zij lekker te giechelen alsof het iets van niks is terwijl ik darth-vader gewijs aan de kant hang (wel degelijk hangen), happend naar adem van uitputting. Ok, zij zijn van de nationale en provinciale selectie, ok zij doen dit al veel langer dan ik. Maar ik ben wel een man, veel ouder en (geloof het of niet) volgens mij toch een beetje gespierder. Mij zo vernederen...

Eindigend met deze therapeutische sesie (schrijven helpt zeggen ze toch), wil ik toch nog eens even trots herhalen dat ik wel degelijk drie kilometer heb gezwommen de woensdag...

Motivatie

Hoe komt een mens er nu op om mee te doen aan een triathlon. Ik heb altijd al graag en véél gesport. Ik ben ook altijd wel te vinden voor een sportieve uitdaging. Zo heb ik in het verleden reeds enkele fietstochten gedaan die de moeite waren (gaande van de Mt. Ventoux tot de volledige Ronde van Vlaanderen en Tillf-Bastogne-Tillf). Heb ik eens de dodentocht uitgewandeld (een marteltocht van 100km) en heb ik eens meegedaan aan de marathon van Antwerpen. Om dus niet onder te doen voor de vorige uitdagingen was de triathlon de logische volgende stap. Dat leek mij echter toch een stapje te ver, vandaar dat dit plan ondertussen opgeborgen was (ook al omdat ik nog geen ervaring had met dat zwemmen). Op een avond was het echter de film 'to walk again' van Marc Herremans op den televies. Hierin zijn tal van beelden te zien waarin hij (en enkele andere triatleten) zwaar zijn aan het afzien. Vol bewondering bij het zien van de beelden sprong plots mij reeds opgeborgen idee terug naar boven. Eve (mijn vriendin) zag de pretlichtjes in mijn ogen fonkelen en wist al hoe laat het was...

Ik zat echter nog wel met een probleem: ik was namelijk vollop aan het revalideren van een knie operatie. Dit heeft ervoor gezorgd (en ook omdat ik mijn snowboard verloven niet wou hypothekeren) dat ik pas ergens in april ben begonnen met lopen en fietsen. Het enige wat ik tot dan had gedaan was baantjes zwemmen in de Wezenberg. Dit is zowat kort beschreven wat ik tot hiertoe allemaal heb gedaan. Vanaf nu hoop ik jullie op regelmatige basis te informeren over mijn dagdagelijkse inspanningen met betrekking tot de triathlon in Almere (die eind Augustus plaats vindt).

Tri-watte?

Een triathlon bestaat zoals de naam reeds voorspelt (afgeleid van het latijns of grieks, ik wil het kwijt zijn, tri wat vrij vertaald drie wil zeggen) uit drie sporten namelijk zwemmen, fietsen en lopen. Deze worden normaal gezien in deze volgorde uitgevoerd (al is het vroeger anders geweest, toen eindigde ze met zwemmen maar dit wou wel eens mis lopen doordat er regelmatig iemand verdronk van vermoeidheid, eindigen met lopen is veiliger aangezien met je hoofd op de tarmak plavijen het ergste is dat kan gebeuren).

Het ontstaan van de triathlon is (zoals volgens mij héél wat zaken zijn begonnen) terug te brengen tot een filosofische discussie gehouden in de 'cucaracha', een lokale pub op Hawaii. Tijdens het nuttigen van een frisse pint, vroegen enkele vrienden zich af welk van de drie wedstrijden gehouden op Hawai nu het meest uitputtend voor het uithoudingsvermogen zou zijn. De drie wedstrijden in kwestie:

• De 'Waikiki rough' zwem wedstrijd (3,8 km)
  
• De wielerwedstrijd van Dahn (180 km)
  
• De marathon van Honolulu (42 km en een klets)
  

Uiteraard (na uren discussiëren en ettelijke liters bier), bleek dat deze drie sporten zich niet lieten vergelijken. Daarom hebben ze maar besloten om ze alledrie samen te voegen en er één wedstrijd van te maken. Zo werd op 18 februari 1978 de eerste triathlon (die de Hawaii Ironman werd genoemd) gehouden.

Voordat ik al te ver afwijk van de feiten (en teveel in de plaatselijke 'urban-myths' verzeild geraak) wil ik nog meegeven dat je ondertussen triathlons hebt in allerlei soorten en maten. De bekenste zijn: de kwart triathlon (1000m zwemmen, 40km fietsen en 10 km lopen), de halve triathlon (1900m zwemmen, 90km zwemmen en 21.1 km lopen) en ten slotte dus de enige echte triathlon die 3.8 km zwemmen inhoud gevolgd door 180km fietsen en 42.2 km lopen (een marathon dus).

Ten slotte toch nog een kleine voetnoot, omdat we er als belg nu éénmaal fier op moeten zijn: het wereld record voor de volledige triathlon staat nog steeds (sinds 1996) op naam van Luc van Lierde. Hij deed er welgeteld 7 uur 50 minuten en 27 seconden over. Ik wil nu al aangeven dat dit niet mijn streeftijd is!!!!